Prawidłowa częstotliwość skurczów serca wynosi od 60 do 100 uderzeń na minutę. W następstwie różnych czynników (sercowych i pozasercowych) może dojść do przyspieszenia lub zwolnienia pracy mięśnia sercowego, czyli arytmii. Gdy liczba uderzeń przekracza 100 na minutę, mówimy wówczas o tachykardii. Zaburzenia charakteryzujące się częstoskurczem dzielimy na arytmie nadkomorowe i komorowe – w tym wpisie przyjrzymy się tym ostatnim. W jaki sposób możesz je odczuwać? Czy leczenie zawsze jest konieczne? I co najważniejsze, czy komorowe zaburzenia rytmu serca zagrażają życiu?
Tachykardie komorowe – rodzaje
Wśród zaburzeń komorowych wyróżniamy przede wszystkim: częstoskurcze (np. komorowy dwukierunkowy, pleomorficzny), trzepotanie komór oraz migotanie komór. Pacjenci z arytmią, którym wszczepiono defibrylator, mogą ulegać także zjawisku tzw. burzy elektrycznej. To niebezpieczny stan, w którym dochodzi do wielokrotnych epizodów (minimum trzech) częstoskurczu komorowego lub migotania komór w przeciągu jednej doby.
Objawy arytmii komorowych
Komorowe zaburzenia rytmu serca mogą przyjmować postać zarówno łagodną i nieodczuwalną, jak i bardzo zaawansowaną z zatrzymaniem pracy serca włącznie. Czasami objawy wyglądają zupełnie „niegroźnie” i trudno powiązać je z przyczyną kardiologiczną. Warto jednak wiedzieć, że permanentne zmęczenie, nasilone pocenie, osłabienie, kaszel czy zawroty głowy mogą towarzyszyć właśnie tachykardii komorowej.
Oczywiście komorowe zaburzenia pracy serca mogą manifestować się również typowymi objawami kardiologicznymi, takimi jak:
- duszności podczas wysiłku,
- bóle w okolicach serca,
- kłucie w klatce piersiowej,
- „kołatanie” serca,
- omdlenia,
- widoczne pulsowanie żył szyjnych.
W następstwie częstoskurczu komorowego i migotania komór może dojść do utraty przytomności, zatrzymania krążenia i nagłego zgonu sercowego. Choć komorowe zaburzenia rytmu serca mogą wynikać również z tak prozaicznych przyczyn jak nadużywanie alkoholu czy stosowanie niektórych leków, symptomy arytmii wymagają konsultacji medycznej i zdiagnozowania pod kątem schorzeń kardiologicznych.
Arytmie komorowe – badania i leczenie
Tachykardie o charakterze komorowym mogą nasilać się pod wpływem wrodzonych lub nabytych wad serca, w tym kardiomiopatii, choroby wieńcowej, zespołu Brugadów, zespołu długiego QT i zespołu krótkiego QT oraz zespołu Barlowa. Potwierdzenie bądź wykluczenie czynnika sercowego wymaga przeprowadzenia podstawowych badań kardiologicznych – EKG i Holtera. Po zlokalizowaniu miejsca występowania arytmii pacjent może zostać poddany inwazyjnemu badaniu elektrofizjologicznemu w znieczuleniu miejscowym.
W zależności od pochodzenia i nasilenia objawów, komorowe zaburzenia rytmu serca można leczyć farmakologicznie, poprzez stymulację prądem lub wszczepienie defibrylatora. Ponadto pacjentowi zaleca się przestrzeganie profilaktyki poprzez unikanie czynników sprzyjających napadom arytmii, tj. stresu, alkoholu, kofeiny, papierosów.
Be First to Comment