Pierwsza operacja wszczepienia bajpasów została wykonana w latach 60. XX wieku w klinice w Cleveland (Ohio) przez kardiochirurga René Favaloro. Obecnie co roku wykonuje się ok. 800 tys. takich zabiegów na całym świecie, jednak lekarze coraz częściej proponują pacjentom mniej ryzykowne sposoby wzmocnienia pracy mięśnia sercowego. Jakie przypadki kwalifikują się do pomostowania aortalno-wieńcowego? Czy bajpasy serca są konieczne i jakie powikłania mogą wystąpić po operacji?
Czym są bajpasy?
Bajpas to „pomost” utworzony pomiędzy tętnicą główną (aortą) a tętnicami wieńcowymi, które doprowadzają natlenioną krew do serca. Funkcję bajpasa sprawuje żyła lub tętnica pacjenta, pobrana np. z nogi, ręki czy klatki piersiowej. Tym samym połączenie jest w pełni naturalne i chory nie ma świadomości, że w jego ciele znajduje się ciało obce.
Bajpasy serca można porównać do obwodnicy, która umożliwia pominięcie zatłoczonego obszaru śródmiejskiego i powoduje usprawnienie ruchu drogowego. Tym „zakorkowanym” terenem są tętnice zwężone lub zatkane przez blaszkę miażdżycową, która uniemożliwia swobodny przepływ krwi do serca. Dzięki technice pomostowania aortalno-wieńcowego mięsień sercowy otrzymuje odpowiednią ilość tlenu i składników odżywczych, co poprawia jakość życia pacjenta i zapobiega śmierci w wyniku choroby wieńcowej.
Na czym polega operacja wszczepienia bajpasów serca?
Wskazaniem do zabiegu jest postępująca choroby wieńcowa, wskutek której dochodzi do niewydolności mięśnia sercowego. Prologiem tej poważnej choroby jest miażdżyca, czyli schorzenie polegające na stopniowym zwężaniu światła tętnic przez złogi tłuszczowe. Kiedy przepływ krwi przez naczynie zostanie znacznie utrudniony (powyżej 80%) lub zablokowany, wówczas może dojść do zawału mięśnia sercowego. Aby temu zapobiec, stosuje się właśnie bajpasy serca – jednak nie każdy pacjent z wieńcówką będzie zakwalifikowany do operacji.
Najpierw ocenia się ogólny stan zdrowia chorego i stopień zaawansowania choroby. Następnie wykonuje się szereg specjalistycznych badań, tj. koronarografię (określa dokładne miejsce zwężenia lub zablokowania tętnic), EKG spoczynkowe i wysiłkowe, rentgen klatki piersiowej, morfologię oraz badanie moczu. Ponadto pacjent z reguły otrzymuje szczepionkę przeciwko WZW typu B.
Operacja wszczepienia bajpasów może trwać nawet 6 godzin, w tym czasie kardiochirurg pobiera żyłę z ciała pacjenta i formuje z niej zespolenie naczyniowe pomiędzy aortą a tętnicami wieńcowymi. To zabieg skomplikowany i bardzo inwazyjny, przeprowadzany na bijącym sercu lub z wykorzystaniem krążenia pozaustrojowego, czasami wymagający transfuzji krwi.
Bajpasy serca ratują życie, jednak pacjent musi zdawać sobie sprawę z możliwych powikłań. Do najgroźniejszych należą zawał serca i udar mózgu, jednak nie należy lekceważyć również ryzyka zainfekowania rany pooperacyjnej, zatorowości płucnej czy ostrej niewydolności nerek. Czasami dochodzi również do krwawienia z bajpasów, co wymaga powtórzenia zabiegu.
Be First to Comment